Rozdział Drugi - Alice.

Pedałowałam ile sił w nogach. Niebieski Mongoose po raz kolejny podskoczył na wyboistej drodze o mało nie wjeżdżając w krzaki.

Cholera – pomyślałam walcząc o równowagę i gnając dalej.

Był poniedziałek, drugi września, a ja znowu zawaliłam. Bo kto normalny spóźnia się na rozpoczęcie roku w nowej szkole? Kto normalny dzień wcześniej brudzi mundurek polewą do gofrów? I kto normalny pierze biało-złoto-niebieski strój z czerwonymi ubraniami?

Ja. Ale ja nie jestem normalna.

Skręciłam w wąską alejkę mijając jakieś dwie wytapetowane dziewczyny.

Tylko spokojnie… Ludzie nie gryzą bez powodu. Nie możesz bać się ludzi.

Pędziłam, czując wiatr we włosach. Normalnie to bym się nie przejęła tym, że w brązową szopę, którą inni zwykli nazywać fryzurą, wplątały mi się liście, ale jak to mówią „najważniejsze pierwsze wrażenie”. Wyhamowałam gwałtownie przed bramą szkoły i sięgnęłam do torby po szczotkę. Z niepewnością obrzuciłam spojrzeniem ogromne, czerwone mury budynku.

Masywne wrota otwierały widok na wielobarwny ogród. Starannie wypielęgnowana trawa błyszczała w świetle nieśmiało wychylających się zza chmur promieni, w kolorowych kwiatach brzęczały owady, a wijące się wszędzie ścieżki wysypane trzeszczącym żwirem wykazywały wieloletni stan użytkowania. W potężnych oknach można było dojrzeć skrawki korytarzy. Przyjrzałam się dokładniej akademii i z podziwem zatrzymałam wzrok na cegłach. Wydawały się patrzeć na mnie srogo i krytykować mój zaniedbany mundurek. Miałam wrażenie, że wystarczy ich dotknąć, a one ożyją i wciągną mnie gdzieś w przeszłość wspominając powstanie szkoły. Szczerze? Wolałam nie ryzykować.

Powoli wkroczyłam na teren potężnej King Arthur’s Private School. Otoczona cieniem rozłożystych drzew, szłam nieśmiało rozglądając się po okolicy. Wszystko robiło niesamowite wrażenie, a ja stopniowo traciłam pewność siebie. Czułam się jak Calineczka. Cały ten ogrom mnie przytłaczał. Wyobraziłam sobie, że jestem mrówką, która wolno wspina się na szczyt mrowiska, by w końcu osiąść bezpiecznie w środku. A potem moje dziwne myśli przerwał donośny dźwięk szkolnego hymnu. Potrząsnęłam gwałtownie głową czując jak serce zwiększa tempo bicia. Rozpoczęłam szaleńczy bieg do wejścia. Z rowerem u boku nie było to takie proste, ale nie chciałam bezcześcić jakiegoś regulaminu zakazującego jazdy na terenie szkoły, więc po prostu gnałam przed siebie jak wariatka. Prędko zatrzymałam pojazd przy stojaku i przypięłam go łańcuchem. Liczyłam na to, że nie jest jeszcze za późno, że wejdę cicho do sali i pozostanę niezauważona aż do końca uroczystości. Szkoda tylko, że to zawsze ja muszę mieć takiego pecha. Nacisnęłam złotą klamkę i wślizgnęłam się na korytarz. Widok był tak oszałamiający, że na chwilę przystanęłam z trudem łapiąc oddech i wpatrując się w zaczarowane wnętrze. Wersal? Nie, to było coś zdecydowanie cudowniejszego. Rzeźbione poręcze, marmurowe schody, niesamowite obrazy… Pejzaż nie do opisania. Wykonałam nieśmiały krok czując się jak nieproszony gość w domu króla. W sumie… Zgadzałoby się. Bardzo cicho przemieszczałam się za głosem magnetofonu. Nie chciałam zaburzyć spokoju dworzan, będących może właśnie w trakcie uroczystego śniadania. Gdy w końcu zbliżyłam się do potężnych, białych drzwi poczułam jak moje serce powoli zwalnia. I właśnie wtedy to się stało. Nagły przypływ adrenaliny kazał mi wbiec do pomieszczenia i zacząć tańczyć. Ludzie, jak ja się cieszyłam, że ktoś mnie wtedy powstrzymał! No… Dopóki nie zobaczyłam kto to.

James. James Lucas Price. Najgorszy chłopak na jakiego może natknąć się rozkojarzona siedemnastolatka. Tych czarnych, gęstych loków nie da się pomylić z żadnymi innymi. Szelmowski uśmiech, który rozdaje dla pozoru zmylił już niejedną łatwowierną dziewczynę. Niesamowicie niebieskie oczy urzekają każdą. Wystarczy tylko, że przypadkowo spojrzysz w te tęczówki, a on złapie cię w swoje sidła i wciągnie na samo dno oceanu. Przebiegły dzieciak z dość bogatej rodziny. Najbardziej wredne stworzenie pełzające po tej planecie. Tak, to on. Słodki nastolatek z uroczą facjatką kryjącą pod spodem wrodzone zło. Chłopczyk, który w drugiej klasie podstawówki zabierał mi kredki i przyklejał gumę do żucia do moich włosów, stał właśnie przede mną. Właśnie w tej chwili kiedy zamierzałam zrobić z siebie wariatkę, nieświadomie ratował mi tyłek przed upokorzeniem, które ciągnęłoby się za mną przez kolejne lata. James. James Lucas Price. Facet, któremu randki nie odmówiła jeszcze żadna nastolatka stąpająca po tej planecie. Żadna, nie licząc Mary Lung, którą poprosił o to w wieku 5 lat… i mnie.

Poczułam jego ciepłą dłoń na moim ramieniu i obróciłam się przodem do chłopaka. Był parę centymetrów wyższy ode mnie. Zupełnie nie tak, jak było w podstawówce. Przyglądał mi się przez dłuższą chwilę z zainteresowaniem. Trwało to może parę minut, ale równie dobrze mogło to być kilka sekund. Jego wzrok tak właśnie działał. Nie wiadomo jak trafiał w najczulszy punkt i uwodził wszystkie dziewczyny. Nie chciałam być jedną z nich. Powoli zaczęłam liczyć swoje niespokojne oddechy. Między nami było zaledwie parę centymetrów. Po pewnym czasie dojrzałam na jego twarzy grymas zaskoczenia, ciekawości i żalu. Uśmiechnął się jednak w ten sam sposób co zawsze i zdjął swoją rękę z mojego barku.

- Alice? – zapytał unosząc brwi do góry, jakby odpowiedź była oczywista – Co ty tu robisz?

Zagryzłam wargę i skierowałam zażenowane spojrzenie na swoje buty.

- Uczę się.

Usłyszałam jego perlisty śmiech, a po plecach przeszły mi ciarki. Nienawidziłam tego odgłosu.

- Pytałem się co robisz TU. Po twoim mundurku łatwo się domyślić, że jesteś uczennicą.

Spojrzałam na niego ponownie, nie mogąc wybadać czy żartuje sobie szczerze, czy to kolejna pułapka zastawiona by znęcać się nad swoją ofiarą. Swoją drogą, to bardzo ciekawe porównanie.

- Nie powinno cię tu być – burknął ściągając brwi.

- Zabronisz mi? – spytałam buntowniczo – A może to kolejny podstęp? Tak jak wtedy, gdy wpuściłeś mnie do biblioteki zakażonej perfumami śmierdziela Barney’a i zgoniłeś wszystko na mnie?

- Oj tak, to był dobry żart – uśmiechnął się sam do siebie.

- Dobry żart? – prychnęłam – Przez tydzień pomagałam odświeżać księgarnię, nie wspominając o tym jak pachnęłam!

- Serio będziesz mi to teraz wypominać? – spytał przysuwając się bliżej mnie – A pamiętasz może, kto zwalił na mnie podsunięcie pinezki nauczycielowi od matmy? O mało mnie nie oblał. Mogłem nie przejść do następnej klasy.

- To była tylko zemsta. Ja nie zrobiłabym nigdy czegoś tak nierozważnego. Ktoś mnie wyręczył i chwała mu za to.

- No tak, zapomniałem. To ty zawsze pilnowałaś się wszystkich nauczycieli, chodziłaś grzecznie w rządku, nigdy nie żułaś gumy na lekcji…

- PRZEZ CIEBIE MUSIAŁAM ŚCIĄĆ WŁOSY DO RAMION! Czy wiesz jak długo rosną takie grube włosy?!

- To nie moja wina, że siedziałaś przede mną.

- Czyli nie twoją winą jest też to, że cztery razy musiałam prać mundurek by zmyć żabi śluz z kamizelki? Nie twoją winą jest to, że flamingi w zoo zabrały mi jednego buta i na pewno nie ty zepsułeś mój plakat o schronisku dla zwierząt, który wisiał na korytarzu, tak?

- Sama mi to przyznałaś – westchnął cicho spoglądając w moje oczy – Ale… Lubiłem ci dokuczać.

Głupie, niebieskie ogniki.

Chciałam odejść, ale coś mnie zatrzymało. Wzięłam głęboki oddech i wyszeptałam:

- To w takim razie dlaczego chciałeś w szóstej klasie iść ze mną do kina?

Zapadła grobowa cisza. Nie patrzyłam na niego, ale czułam, że coś jest nie tak. Automatycznie spłonęłam rumieńcem. Czemu nie odpowiada? Co mu zabrało tyle czasu? Stał milimetr ode mnie, ale nie poruszał się, mięsnie miał napięte. Niepewnie uniosłam wzrok i mnie również zatkało. Setki par oczu wgapiały się w nas z zaciekawieniem. Gdzieniegdzie dało się słyszeć śmiech i ciche pomrukiwanie. Miałam ochotę zwiać. Miałam ochotę uciec, zaszyć się w swoim starym pokoju i nie wychodzić z niego nigdy, nigdy więcej. Za białymi drzwiami, przy których staliśmy mieściła się mała salka z wieloma parami krzeseł. Przy mównicy stał dyrektor szkoły i z rozczarowaniem spoglądał na Jamesa. „Nie powinno cię tu być”. Tak, zdecydowanie. Staliśmy na widoku, niemal stykając się nosami przed radą pedagogiczną i wszystkimi uczniami. Idealne rozpoczęcie roku.

- A oto i przedstawiciel samorządu uczniowskiego i… jego dziewczyna, której oczekiwaliśmy od wczoraj – burknął jakiś starszy mężczyzna stojący z boku.

Brunet poruszył się wolno i obrzucił mnie krótkim spojrzeniem. Była w nim złość, srogość, ale jednocześnie przerażenie. Zdawał się mówić „Zrób coś głupiego, a ukręcę ci łeb”. A potem znowu w jego tęczówkach zabłysła ta sama radość, a szeroki uśmiech wstąpił na jego twarz. Objął mnie ramieniem okręcając przodem do wszystkich i zaśmiał się.

- Dziękujemy panu Cutberry za ponowną zapowiedź. Nie było to konieczne – dodał szepcząc na tyle głośno, by wszyscy usłyszeli. Po sali poniósł się śmiech – Niestety stawia nas pan w niekorzystnym świetle, co uwłacza mojej osobie. Nie wszyscy z was może wiedzą, ale nie chodzę na randki w pierwszej sekundzie spotkania. Ewentualnie w drugiej.

Nie mogłam uwierzyć w to z jakim spokojem i łatwością przychodziło mu wymyślanie tej banalnej przemowy. Niezauważalnie przesuwaliśmy się w przód, sunąc przed tłumem uczniów.

- Niestety, o ludzie, powtarzam, niestety nie zdążyłem umówić się jeszcze z tą uroczą panią. Ale kto wie? Bliższy kontakt zawdzięczam tylko i wyłącznie temu, że rozkojarzona niesamowitą przemową dyrektora, którą podsłuchiwała pod drzwiami, zagapiła się, a potem jak gdyby nigdy nic wpadła na mnie. Gdy otworzyły się drzwi, dopiero co pomagałem jej wstać. Nie doszukujcie się w tym żadnej sensacji, to nie jest High School Musical, by wiecznie żyć w beztrosce, przejmując się wszystkimi naokoło tylko nie sobą. To jest King Arthur’s Private School. Szkoła na poziomie. Akademia, która zaszczyciła nas tym, że wpuściła nas w swoje progi. Uczelnia, z której wywodzą się najwięksi i najbardziej szanowani naukowcy jakich poznała Wielka Brytania, a może i nawet cały świat. Jesteśmy tu, bo nie jesteśmy tacy jak wszyscy. Widzę wśród was wiele odmiennych karnacji, słyszę rozmaite akcenty. Wiecie co to znaczy? Trafiliśmy tutaj, do miejsca, w którym rodzą się artyści, do miejsca, gdzie szansa na dostanie się wynosi 1 do milionów tysięcy. Milionów tysięcy takich samych ludzi jak my. A czasem nawet i lepszych. A jednak… Jesteśmy tu. Musimy to docenić.

Jako przedstawiciel życzę wam samych sukcesów w nowym roku szkolnym, bla bla bla. Pamiętajcie żeby zawsze zostawiać porządek w swoich pokojach przed wyjściem na lekcje i tak dalej, i tak dalej. Nasz kochany, szkolny stróż prosił mnie jeszcze bym wam o czymś przypomniał… Ale zapomniałem o czym miałem pamiętać – wzruszył bezradnie ramionami rozkładając ręce – Wszystkiego najlepszego na nowy rok!

Po sali rozległy się gromkie brawa, a James zeskoczył z podestu nawet nie zaszczycając mnie spojrzeniem. Nie zauważyłam kiedy odprowadził mnie do rzędu moich rówieśników i posadził na krześle. Nie zauważyłam kiedy tłum uczniów przestał się we mnie wpatrywać i jak zaczarowany wodził wzrokiem za brunetem.

On definitywnie powinien być przewodniczącym – pomyślałam oddychając z ulgą.

Powoli się rozluźniałam. Chłopak, który był moim wrogiem od piaskownicy, właśnie uratował mi skórę. Po raz drugi w ciągu zaledwie 10 minut…

Chyba wypadałoby kupić mu czekoladę.

Na dłuższą chwilę się wyłączyłam. Stopniowo uspokajałam oddech i przywracałam mojej twarzy naturalny, promienny wygląd. Starałam się nie wyróżniać i pozostać w cieniu. Gdy wszyscy ponownie zaczęli klaskać, zorientowałam się, że dyrektor skończył przemawiać i można już bezpiecznie wstać i opuścić pomieszczenie. Obrzuciłam wzrokiem moją grupę wiekową. Paczka siedemnastolatków, z czego jeden był bardziej elegancki od drugiego dumnie niosła głowy przyglądając się jakiejś blondynce przed nimi. Spojrzałam na moją lekko różową koszulę i zaklęłam w duchu.

Skąd mi przyszło do głowy, że będę tu pasować?

Szereg uczniów ruszył do przodu. Gapiłam się prosto przed siebie, gdy nagle poczułam, że ktoś mnie ciągnie za łokieć. Spojrzałam w prawo. Roześmiana dziewczyna w złotych włosach przyglądała mi się badawczo.

- Jesteś Alice, tak? Ta, której ojciec zadzwonił w nocy, że przyjedzie rano i że popołudniu przywiezie jej rzeczy? – uśmiechnęła się – Jestem Lea. Opiekunka twojego piętra. Traktuj mnie jak siostrę lub dobrą przyjaciółkę. Nie masz chyba jeszcze klucza do pokoju?

Pokręciłam wolno głową.

- Spokojnie. Idź pod 67 w internacie, ogarnij się trochę, a za pół godziny spotkamy się na dziedzińcu, w porządku?

Przytaknęłam. Kobieta wyszczerzyła zęby i pobiegła do przodu krzycząc coś o graniu w siatkówkę. Westchnęłam cicho.

Wspaniale, żebym jeszcze tylko wiedziała gdzie jest internat.

Powlekłam się za tłumem rozgadanych uczniów. Jeden przekrzykiwał drugiego, tak, że nic nie można było zrozumieć. Z braku jakiegokolwiek towarzystwa zaczęłam przyglądać się sufitowi. Gdy jednak przypomniałam sobie jak w pierwszej klasie podstawówki walnęłam głową w ścianę czyniąc to samo, spuściłam wzrok. O dziwo, napotkałam czyjeś spojrzenie. Nieduże, skośne, ciemne oczy przypatrywały mi się uważnie i ze współczuciem. Dziewczyna była trochę wyższa ode mnie i miała czarne włosy upięte w wysokiego koka. Na pewno nie była z Anglii, ale nie wyglądała też na Japonkę. Ściągnęłam brwi w pytającym geście po czym uśmiechnęłam się nieśmiało. Nastolatka kiwnęła do mnie głową i ruszyła dalej.

Wow, jedna, nowa, niema znajomość. Robimy postępy – pomyślałam docierając przed kolejny ogromny budynek.

Internat nie był aż tak okazały jak sama szkoła, ale cieszyło mnie to. Nie musiałam czuć się jak słoń w składzie porcelany. Wiedziałam, że kompletnie nie pasowałam do królewskiego klimatu. Podążyłam za małą grupką wspinającą się po schodach z czarną poręczą. Na każdym kolejnym piętrze zatrzymywałam się by obejrzeć numerację. Miałam dobrą kondycję, więc gdy dotarłam na trzecie piętro nie czułam się ani trochę zmęczona. Nieśmiało zbliżałam się do drewnianych drzwi, starając się poczynić jak najmniej hałasu, co było kompletną głupotą w zapełnionym rozgadanymi dzieciakami korytarzu. Gdy wreszcie stanęłam przed pokojem 67, serce zaczęło mi walić.

Będę miała współlokatorkę. Najważniejsze jest pierwsze wrażenie – pomyślałam pukając cicho i naciskając klamkę.

- Cześć, jestem… AUĆ! – krzyknęłam wpadając na metalowy wieszak i lądując z nim na podłodze. Z drzwi po lewo wysunęła się niewysoka szatynka w zwiewnej, białej sukience. Była niższa ode mnie (a to cud!) i wyglądała dość sympatycznie. Obrzuciła mnie zaciekawionym spojrzeniem zza okularów kujonek, po czym zakryła usta dłonią.

- Strasznie cię przepraszam! Zapomniałam przestawić go z powrotem na miejsce jak tu przyszłam! Do tej pory nie mogę się odnaleźć – powiedziała kucając i pomagając mi wstać.

- Nic nie szkodzi. Nie pierwszy raz będę miała siniaka na nodze – uśmiechnęłam się podnosząc rozwidlony stojak i stawiając go w drugim kącie – Jestem Alice Isabel Rain – dodałam wyciągając do niej dłoń.

- Dominika Marie Larrson.

- Dominika? – spytałam unosząc brwi – Nie jesteś stąd, prawda?

- Nieee… Tak się składa, że przywiało mnie aż z Polski – uniosła kąciki warg i ruszyła w prawo otwierając mi drzwi sypialni – A ty skąd jesteś?

- Oxford. To nie aż tak daleko.

Podeszłam do zdobionego, miękkiego łóżka i opadłam na nie z wytchnieniem. Biel ścian była przytłaczająca. Miałam ochotę zaraz porozwieszać tam jakieś plakaty bądź inne głupoty, ale obecnie nie miałam ze sobą walizek.

- To ty wpadłaś wtedy na Jamesa przed salą? – odezwała się nagle, a ja poczułam mrowienie w karku.

- Eee… Tak, ja… Zasłuchałam się i… Ten…

- Spoko, nie tłumacz się – uśmiechnęła się – Chyba jako jedyna nie kupiłam tej historyjki.

- Niestety myślę, że znalazłoby się jeszcze parę osób – zachichotałam – James na szczęście umie w miarę przekonująco kłamać.

- Wybawił cię z kłopotów. Myślę, że nie miał żadnych złych zamiarów.

- Zdziwiłabyś się jaki jest naprawdę – mruknęłam.

- To znaczy?

- Opowiem ci może kiedy indziej. Nie chcę zaczynać znajomości od nagadywania na reprezentanta samorządu.

Leżałyśmy dłużej w ciszy. Co jakiś czas tylko zadawałyśmy sobie pojedyncze pytania. Dominika poradziła mi jak sprawić by różowa bluzka znowu stała się biała. Zza okien dochodził nas świergot ptaków i krzyki uczniów. Promienie słońca ładnie oświetlały nasz pokój. To aż dziwne, bo w Londynie nigdy nie było tak pięknej pogody. Po chwili doszło nas ciche pukanie i do pokoju weszła Lea.

- Idziecie, dziewczyny? – uśmiechnęła się otwierając drzwi na oścież – Na dziedzińcu wręczę wam plany lekcji, a potem możemy zagrać w piłkę.

Niechętnie zwlekłyśmy się z łóżek.

* * *

- Angielski, język obcy, sztuka, fizyka, rozszerzona chemia, rozszerzona biologia i teatr… Bardziej męczącego zestawienia na pierwszy dzień nie mogli wymyślić – bąknęła Dominika wlekąc się z torbą pod salę.

Byłyśmy zapisane do jednej grupy, co przyjęłam z ogromną ulgą. Tylko zajęcia rozszerzone miałyśmy z zupełnie innej beczki, ale dało się przeżyć. Tata zdążył przywieźć mi wszystkie rzeczy na czas, ale i tak nie miałam chwili na rozpakowanie się. Biegłam w moim kolorowym mundurku, w zębach trzymając torbę i zapinając ją pospiesznie.

- Nje naszekaj, nie jeszt żnowu aż tak śle – wymamrotałam mocując się z zamkiem.

Sala anglojęzyczna stała przed nami otworem. Do środka zlewali się uczniowie z naszego rocznika, którzy akurat teraz mieli w planie język, by zająć najbardziej pasujące im miejsca.

W końcu poznam moją klasę – westchnęłam w myślach i przekroczyłam próg pomieszczenia.

Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to ogromne, okno z pozłacaną ramą tuż przy biurku profesora. Widok był urzekający. Piękna aleja dębowa rozciągająca się tuż przy małym jeziorze, a zaraz za nią ogród różany. Poczułam jak serce wali mi w piersi.

Muszę to sfotografować.

- Panno Rain – usłyszałam sympatyczny dorosły głos tuż przede mną – Czy mogłaby panienka w końcu zająć miejsce? Zaraz zaczynamy.

Niechętnie oderwałam wzrok od cudownego pejzażu i zerknęłam na nauczyciela. Był to przystojny brunet wcale nie wyglądający na jakiegoś nauczyciela. Uśmiechnął się do mnie poczym surowo zmierzył wzrokiem mój różowawy mundurek. Pokryłam się lekkim rumieńcem i ruszyłam szybko w stronę pierwszej lepszej ławki. Opadłam wzdychając głęboko. W myślach policzyłam do dziesięciu po czym z nerwów zaczęłam skrobać paznokciami ławkę.

 - Będziesz potem za to płacić? – usłyszałam roześmiany chłopięcy głos.

Obróciłam głowę w prawo i od raz spuściłam wzrok.

Pierwszy dzień szkoły, pierwsze spóźnienie, pierwszy nauczyciel chyba za mną nie przepada i na pierwszej lekcji usiadłam z jednym z najładniejszych chłopaków, jakie moje oczy widziały, drapiąc deskę. Genialnie.

- A co, dostanę szlaban za niszczenie mienia szkolnego? – szepnęłam zza kurtyny włosów wywołując śmiech u nastolatka.

Miał ciemne, krótkie włosy i niesamowicie brązowe oczy. Kiedy się śmiał pokazywał rząd równych, białych zębów, za które niejeden aktor oddałby miliony.

- Myślałem bardziej o manicure… - wyszczerzył się – Jestem Thomas.

- Alice – pisnęłam zsuwając się coraz niżej na krześle, jakby to miało pomóc ukryć mi mój wstyd. Chłopak jakby wcale tego nie zauważał. Podrapał się ołówkiem po skroni jakby nad czymś gorączkowo myślał, otworzył usta żeby coś powiedzieć, a potem zaśmiał się i odwrócił w stronę tablicy. I tyle z nim rozmawiałam.

Lekcja przebiegła dość ciekawie. Profesor przedstawił się jako pan Leaser. Gdy wymawiał swoje nazwisko grupka dziewczyn siedzących pod ścianą zachichotała, ktoś prychnął, a jeden z chłopaków splunął z rurki aż pod tablicę. Nauczyciel zignorował to. Opisał jak będą przebiegały lekcje, wyjaśnił czym dokładnie będziemy się zajmować i na co będzie zwracał uwagę oceniając nasze prace. Potem rzucił jakiś żart o włóczędze poszukującym ananasa, co grupka wielbicielek przyjęła z ogromną aprobatą. Powoli zaczynało mnie to już wkurzać. Okej, facet miał te swoje oczy, ciało pływaka i równie dobrze mógłby robić za modela, ale bez przesady, nie? Po dłuższej chwili, w której profesor zaskarbiał sobie sympatię rozchichotanych nastolatek, odwróciłam wzrok. Postanowiłam przyjrzeć się uważniej całej mojej grupie. Wpatrywałam się w każdego dokładnie, starając się ich wybadać. Dominika dosiadła się do jakiegoś blondyna o niebieskich oczach, rozzłoszczona rudowłosa dziewczyna tupała głośno nogą w posadzkę, a jakaś nastolatka z brązowymi falami na głowie przyklejała gumę do ławki. Tuż za nią urzędował James. Zacisnęłam mocno żeby i syknęłam cicho:

- Co ten debil tutaj robi?

Thomas szturchnął mnie w ramię i uniósł pytająco brwi.

- Nieważne.

Westchnęłam cicho ponownie przenosząc wzrok na nauczyciela, który śmiał się teraz podając nam przykłady najgłupszych wpadek na dyktandach. Poczułam, że robi mi się słabo, kiedy zadzwonił dzwonek. Czym prędzej wrzuciłam swoje książki do torby i zerwałam się by wyjść. Z moim szczęściem musiałam jednak na kogoś wlecieć, wylądować na podłodze i dostać po twarzy sokiem z czarnej porzeczki.

- Łamaga – zachichotał brunet i pomógł mi podnieść się z podłogi.

Pod wpływem jego dotyku po plecach przeszły mi ciarki. Spojrzałam na dziewczynę, która z grymasem współczucia i lekkiego rozbawienia wpatrywała się w moją brudną twarz. Miała blond włosy i dość sympatyczne rysy twarzy. Sięgnęła do torby po haftowaną chustkę i dała mi ją.

- Proszę, tylko następnym razem uważaj na siebie – puściła mi oczko i wyszła z klasy.

Przycisnęłam miękki materiał do twarzy i przyjrzałam się odciskowi, który na nim pozostawiłam.

- Będę musiała to wyprać – zaśmiałam się oglądając za nastolatką, ale jej już nie było.

Zerknęłam ponownie na wyszywaną chustkę z napisem i westchnęłam cicho.

„Kochanej Sophie, Emily”.

* * *

PS. Przeglądając stary notes znalazłam taki mało ważny rysunek z pierwszej klasy, który może pomoże wam wyobrazić sobie jakie mam stosunki z Jamesem. Oto on:

~ Alice .

~ ~ ~ 

Taratatatatatatataaaa!! Dodałam, w końcu *wzdycha*. Mam nadzieję, że chociaż trochę wam się spodoba ^^ 

Ach, wreszcie wyszło słońce, yeeeey!

Liczę na w miarę pozytywne komentarze ;> Dopiero zaczynamy pisać, a więc...

No, dobra, nie przeciągając.

MASY, MASY WENY dla Clar, która jest następna w kolejce :3

Pozdrawiam! 

- Kath .